Neyse! mi?

Beyaz bir duvarın üstüne siyah renkte büyük puntolarla “NEYSE! “yazmış biri. Biri diyorum ona çünkü adını bilmiyorum, kaç yaşında olduğunu, hangi dine inandığını, cinsiyetini, nelerden mutlu olduğunu, beyninin köşe taşlarında hangi düşüncelerin kurulu olduğunu, kalbindeki cam kırıklarının ne kadar canını yaktığını bilmiyorum… Bildiğim tek şey “Neyse!” kelimesinin beyaz bir duvar üzerinde o tuhaf sızılı duruşu.




İnceden yağan bir yağmuru hatırlatır bana “neyse” kelimesi. Dokunmak ya da dokunmamak arasında; kalabalıkların, yolların, ağaçların, çocukların, şehirlerin üstüne yağan ince bir yağmur… Söylenmemiş, söylenememiş tüm sözcükleri içinde saklar… Bir yenilgiyi anlatır, bir iç çekişi, bir kabullenişi… En çokta kendini anlatamamaktır, neyse. Ne hissettiğini içine gömüp kara bir mezar taşına yazdığın addır, neyse. Hangimiz neyse demedik ki zaman zaman bizi anlayamayan en yakınlarımıza. Bazen kendimizi yakalarız, kendimizle olan hesabımızda kendimize “neyse” derken. Bazen en yakınınızı teselli ederken “neyse ya” diye ağzınızdan ses dalgası olarak çıkıverir bu içi sızılı kelime. Bazen ise lafı bu kadar uzatıp sıkıldığınızı ve sıktığınızı anladığınızda bu kelime yardımınıza yetişir; Neyse!







X_Canım masayı hazırlamama yardım eder misin, beni duyuyor musun?

Y_ Efendim, ne dedin, maç izliyorum seni duyamıyorum.

X_ Neyse!




X_Benim için aşk, mor bir menekşenin yapraklarına ulaşıp ona hayat sunmak ve orada hayat bulmak.

Y_Nasıl yani, anlamadım?

X_ Zaten ne söylesem… Neyse!




X_Anne yarın arkadaşımın doğum günü var, sence ne giymeliyim?

Y_Kızım az dur görmüyor musun işim başımdan aşkın… Sen az önce ne demiştin?

X_Neyse, önemli değil.




X_Canım çok sıkkın…

Y_ Benimde canım çok sıkkın, babamla tartıştım, işlerim yolunda gitmiyor, aşk hayatımı biliyorsun tam bir iç kanama… Ne onunla oluyor ne onsuz, inan bazen delirecek gibi oluyorum ya… Valla Allah seni inandırsın, “Çık git diyorum hayatımdan…” gitmiyor, kalmaya da niyeti yok şekerim, anlamadım yani… Sahi, senin canın neye sıkkındı?

X_ Neyse! Sonra konuşuruz.







X_Çocuğum oldu biliyorsun. Bugün Murat beyden zam isteyeceğim, olmuyor böyle… Geldi işte, Murat bey, merhaba sizinle bi’şey konuşmak istiyorum!

Y_ Bugün çok yoğunum sonra konuşsak, ödemeler var ve parasal olarak çok sıkıştık, bir yandan bankalar, bir yandan firmalar, sende biliyorsun ortaklara da ödeme yapmak lazım… Konu çok mu önemli?

X_ Neyse ya tamam! Benimki o kadar önemli değil.




Neyseler siler sizi dünya yüzünden o güzel simanıza anlamını bilmediğiniz ve istemediğiniz bir ifade ekler. İnsan olarak, dünya yüzünde olan ( ideolojik, fizyolojik, siyasi, jeopolitik, psikolojik… ) her şeye “Neyse!” demeden yaşayabilmek zor olmasa gerek. Hep beraber “neyse demeden yaşama sanatı “ dersine başlayalım mı? Birbirimize anlatacağımız ve kim neyse derse bak silikleşiyorsun o neyse kelimesi senin silgin oluyor. Neyse kelimesinin içine sakladığın o umursamazmış gibi görünen yanını göm toprağa ve sen onun silgisi ol. Durma öyle “neyse demeden yaşama sanatı “ dersine geç kalıyoruz. Baksana zil çoktan çalmış!